«Յու Էս Էյ Արմենիան Լայֆ», 14 նոյեմբերի 2008թ.
Աղբյուրը` (USA Armenian Life Magazine)
Աբո Ջաբարյան, գլխավոր հրատարակիչ, գլխավոր խմբագիր
(Appo Jabarian, Executive Publisher and Managing Editor)

Ընթերցեք բնագիրն անգլերեն

Թուրքիայի պաշտպանության նախարար Վեքդի Գյոնուլը նոյեմբերի 10-ին Բրյուսելում հանդես է եկել հայերի և հույների մասին սկանդալային հայտարարությամբ: Նա ասել է. «Եթե հույները շարունակեին ապրել Էգեյան ծովի ավազանում, իսկ հայերը` Թուրքիայի շատ մասերում, ապա արդյո՞ք կլիներ ներկայիս ազգային պետությունը… Չգիտեմ, ինչպես ներկայացնել ձեզ այդ փոխանակման կարևորությունը: Սակայն, եթե դուք նայեք, թե ինչպիսին էր հնում հավասարակշռությունը, այդ կարևորությունը միանգամայն պարզ կդառնա»:

Ողջ աշխարհի հայերն ու հույները պետք է շնորհակալություն հայտնեն Թուրքիայի պաշտպանության նախարարին` Հայոց Ցեղասպանության և Կոստանդնուպոլսի, Պոնտոսի ու Զմյուռնիայի հույների Ցեղասպանության մեջ Թուրքիայի մեղքը չմտածված կերպով խոստովանելու համար: Թուրքերի կողմից բռնազավթված Արևմտյան Հայաստանում և Կիլիկիայում 1915-1923թթ. hայերի դեմ Թուրքիայի իրականացրած ցեղասպանական գործողությունները Սփյուռքի և Արևելյան Հայաստանի հայերին առավել զգոն են դարձրել:

Վերջերս Հայաստանի Ազգային անվտանգության ծառայության ղեկավար Գորիկ Հակոբյանը «Ջեյնս» պարբերականին տված իր հարցազրույցում հայտնել էր. «Մեզ անհանգստացնում է Հայոց Ցեղասպանության կրկնության հավանականությունը, քանի որ Ադրբեջանն ինտենսիվորեն սպառազինվում է, և մեր հարևանները պարբերաբար պաշտոնական հայտարարություններ են հնչեցնում օրինական ճանապարհով ինքնորոշված Լեռնային Ղարաբաղը ռազմական ուժով վերադարձնելու իրենց ծրագրերի մասին: Հարավային Օսիայի ժողովրդի ինքնորոշմանը ռազմական ճանապարհով ընդդիմանալու վերջին փորձն ապացուցում է, որ Հարավային Կովկասի հակամարտությունները խաղաղ և քաղաքական ճանապարհով լուծելուն այլընտրանք չկա: Եվ Ղարաբաղի համար նոր պատերազմ սկսելու Ադրբեջանի սպառնալիքներն այս առումով օգտակար չեն»:

Թուրքիայի պաշտպանության նախարարի այս չափազանց անհանգստացնող հայտարարության լույսի ներքո, և ռազմական ճանապարհով Արցախի նկատմամբ «նորից վերահսկողություն հաստատելու» Ադրբեջանի շարունակվող մտադրությունների պարագայում, հարց է առաջանում` ո՞րն է հայերի դեմ մեկ այլ ցեղասպանություն իրականացնելու թուրք-ադրբեջանական ախորժակին դիմակայելու միջոցը:

Ինքնորոշվման իրավունքի իրականացումն Արցախում, և ամենուր հայերի դերի մեծացումը, որ երկու նպատակ ունի` 1. պաշտպանել այն, ինչն արդեն կա` Հայաստանն ու Արցախը, և 2. սահմանել, թե ինչ պետք է արվի Արևմտյան Հայաստանը որպես հայրենիք վերահաստատելու համար:

Թերևս կրկնելով շատ ակտիվիստների նախկինում ասածները` մենք պետք է ձգտենք ձեռք բերել ավելին, քան Հայոց Ցեղասպանության ճանաչումը: Պետք է ակտիվորեն ջանանք` 1. ետ բերել Արևմտյան Հայաստանը որպես հայրենիք, և 2. Թուրքիայից փոխհատուցում պահանջել Արևմտյան Հայաստանում և Կիլիկիայում անշարժ գույքի և անձնական սեփականության կորստի դիմաց:

Հայ համայնքի որոշ անդամներ կարող են հոռետես լինել: Այդ հոռետեսների ուշադրությունը կցանկանայի հրավիրել այն պատմական պահին, երբ փլուզվեց Խորհրդային Միությունը և բռնկվեց Արցախի ազատագրական պատերազմը: Մարդկային և նյութական ծանր կորուստների գնով` հայերն ի վիճակի եղան ազատագրելու Արցախի հայկական տարածքները, որոնք 1921 թվականին, խորհրդային բռնապետ Ստալինի ղեկավարության տարիներին, ուժով պոկեցին Խորհրդային Հայաստանից: Հայկական տարածքների «ստալինիզացման» գործընթացը շտկվեց այն ետ շրջելու արդյունքում` ապա-ստալինիզացման միջոցով:

Խորհրդային Միության վերելքի շրջանում` 1921-1991թթ., մեզանից քանի՞սն էին պատկերացնում, թե կգա մի օր, երբ Խորհրդային համակարգը կփլուզվի և Արցախը կազատագրվի:

Այժմ, երբ Թուրքիան իր հզորության գագաթնակետին է, մեզանից քանի՞սը կարող են պատկերացնել Թուրքիայի վախճանն ու հետագա մասնատումը:

Նրանք, ովքեր քաջատեղյակ են, որ Թուրքիային սպառնում է անխուսափելի քաղաքական պայթուն, այդպես մտածելու համար ամուր հիմքեր ունեն:

Այսօրվա Թուրքիան թուրքական Օսմանյան կայսրության վերջին մնացորդն է, որն անավարտ կազմալուծման ենթարկվեց Առաջին համաշխարհային պատերազմից հետո: Օսմանյան կայսրության քայքայման գործընթացն արհեստականորեն դադարեցվեց այդ ժամանակների նոր-պահպանողականների կողմից:

Այսօր, տասնամյակներ անց, այդ մասնատման անավարտ գործընթացը կրկին թեժանում է: Կարևոր չէ, թե է՛լ ինչ է ասում կամ անում պաշտոնական Թուրքիան, անխուսափելին թակում է ժամանակակից «Բարձր Դուռն» Անկարայում:

By Appo Jabarian
Executive Publisher
& Managing Editor

USA Armenian Life Magazine – Issue #1129, Friday November 14, 2008

Turkish Defense Minister Vecdi Gonul made a scandalous public statement on Armenians and Greeks in Brussels on November 10. He said: “If Greeks continued to live in the Aegean and Armenians continued to live in many places in Turkey, I wonder whether there would be today’s nation-state. … I don’t know how to tell you about the importance of this exchange. But if you look at the old balances, the importance of this would very clearly arise.”

Armenians and Greeks worldwide should thank the Turkish Defense Minister
for unwittingly confessing Turkey’s guilt in the Armenian Genocide and the Genocide of the Constantinople, Pontus, and Smyrna Greeks.
Turkey’s genocidal campaigns of 1915-23 against the Armenians in Turkish-occupied Western Armenia and Cilicia, has made Armenians in the Diaspora and Eastern Armenia more vigilant.

Recently the head of the Armenian National Security Service Lieutenant General Gorik Hakobian told Jane’s Intelligence Digest: “We are concerned with the possibility of a recurrence of the Armenian genocide because of the intensive militarisation of Azerbaijan and the recurring official statements of our neighbours concerning their plans to regain Nagorno-Karabakh by military force, which legitimately gained self-determination. The very recent attempt at militarily opposing the self-determination of the people of South Ossetia proves that there are no alternatives but peaceful and political ways to resolve conflicts in the South Caucasus. And Azerbaijan’s threats to start a new war over Karabakh are not helpful in this regard.”

In the light of this most disturbing statement by the Turkish Defense Minister, and the continuing Azeri intentions to militarily “regain control” over Artsakh, one may ask, what is the remedy of the Turkish-Azeri appetite for another genocide against the Armenians?

The implementation of the right to Self-Determination in Artsakh; and the expanding of the role of the Armenians everywhere for the dual purpose of 1) defending what is already in existence – Armenian and Artsakh, and 2) what should be accomplished in terms of the re-establishment of the Western Armenian homeland.

At the cost of repeating what many activists previously said, we should move beyond the recognition of the Armenian Genocide. We should actively endeavor for 1) The restoration of the Western Armenian homeland and 2) The compensation by Turkey for the loss of real and personal properties in Western Armenia and Cilicia.

Some members of the community may be skeptical. To those skeptics’ attention, I would like to bring the historic moment, when the Soviet Union collapsed and the Artsakh Liberation War broke out. And at the cost of heavy human and material losses, Armenians were able to liberate the Armenian Territories of Artsakh, which were forcibly carved out of the 1921 Soviet Armenia during Soviet dictator Stalin’s rule. The process of “Stalinization” of the Armenian territories was remedied by the reversal of that process by way of de-Stalinization.

At the height of the Soviet power from 1921 through 1991, how many of us actually visualized the arrival of the day when the Soviet system would collapse and Artsakh would be liberated?

Now, at the height of Turkish power how many of us can actually visualize Turkey’s demise and further dismemberment?

Those of us who are very much aware of the impending political implosion of Turkey have solid grounds for doing so.

Today’s Turkey is the last vestige of the Turkish Ottoman Empire which underwent an incomplete disintegration process after World War I. The process of the Ottoman Empire’s disintegration was artificially halted by the neo-cons of that period.

Now, decades later, the incomplete process of disintegration is heating up again. No matter what else Turkish officialdom says or does, the inevitable is knocking on the door of the contemporary “Sublime Port” in Ankara.