Sep 12 2008

Ցնցված ենք. Կանադան մերժում է Իրաքի փախստականներին

 Տպել այս հոդվածը

4 responses so far

4 մեկնաբանություն

1. # Անուշ Բեժանյանգրել է 12 Սեպտեմբեր 2008թ.-ին, ժամը 16:19

   Իրաքահայերի մասին թերևս առաջին հետազոտությունը Հայաստանում իրականացվել է իմ կողմից 2007թ.-ի աշնանը, որպես Հայաստանի Ամերիկյան Համալսարանի մագիստրոսական թեզի թեմա: Իրաքահայ Արա Աշչյանի անգլերեն հոդվածն այդ մասին բավականին մեծ արձագանք գտավ, տպվեց մի քանի էլեկտրոնային պարբերականներում, թարգմանվեց ֆրանսերեն և ռուսերեն: Ի դեպ, ՀՀ պետական մարմինների կողմից լիակատար անտարբերությունը փաստվեց, երբ դասախոսության վերջում պարզվեց, որ ոչ մի պետական հաստատության ներկայացուցիչ պատիվ չէր համարել ներկա գտնվել: Այդ առումով թերևս Կանադայում Հայաստանի դեսպանը բացառություն չէ: Բայց ուզում եմ հարցնել նրան, պարոն դեսպան իսկ երբ պետք է Հայաստանն ունենա այնպիսի տնտեսական աճ, որ արտգործնախարարությունը լրջորեն սկսի զբաղվել հայրենադարձության հարցով և պաշտոնապես խրախուսի այն: Իսկ երբևէ փորձել եք կանադահայերին ոգևորել, որպեսզի աջակցեն իրաքահայերին հաստատվել Հայաստանում: Ի դեպ հարցազրույցներին մասնակցած 30 իրաքահայ ընտանիքներից 29-ն ասել են, որ Հայաստանի կառավարությունը պետք է իրաքահայերի հայրենադարձությունը դարձնի լուծման ենթակա գերակա խնդիր և խրախուսի նրանց լիովին ինտեգրումը Հայաստանի հասարակությունում: Ինչ կպատասխանեիք այս 29 ընտանիքներին:
   Ուզում եմ տեղեկացնել մեր պաշտոնյաներին, որ հետազոտության արդյունքում պարզվել է, որ իրաքայերը ոչ թե ավելի շատ նեղվում են տնտեսական խնդիրներից, այլ մեր ղեկավարների անտարբերությունից, երբ դպրոցներում իրենց երեխաներին անվանում են թուրք, արաբ կամ մահմեդական, իսկ մեր կրթության նախարարությունը ոչ մի քայլեր չի ձեռնարկում դրա դեմ: Ընդամենը հասարակական կազմակերպությունների մակարդակով են այդ հարցերը լուծվում: Իսկ Բուհերում իրաքահայ երիտասարդները ստպված են վճարել արտասահմանցիների համար նախատեսված ուսման վարձավճար, էլ չեմ ասում Օվիրում և տարբեր բուժհաստատություններում հանդիպած խոչընդոտների մասին, երբ նրանցին փորձել և հաջողել են որոշ դեպքերում դրամ շորթել: Իսկ սա ինչ կապ ունի տնտեսության աճի հետ, պարոն դեսպան: Միգուցե հանրային հեռուստատեսությունը կարելի է օգտագործել ոչ միայն գովազդելու որևէ բիզնեսմենի Թուրքիայից ներկրած ապրանքը, այլ նաև հայերի տուն դառնալու հարցը: Կա ինչ որ մեկը, որ մտածում է այդ մասին, թե դա դեռ տնտեսապես շահավետ չի: Սակայն հարգելի ընթերցող ուզում եմ Ձեր ուշադրությանը ներկայացնել իրաքահայերի անմիջական պատմությունները, որոնք շատերին կհուզեն, իսկ պետական այրերին առիթ կընձեռնեն վերանայել իրենց քաղաքականությունը:

   Հարգանքներով` Անուշ Բեժանյան

   «Հայաստանում ապրելն արտակարգ է, այն ավելի լավն է, քան կարող էի պատկերացնել: Զարմացած եմ տեսնելով այս լայնածավալ շինարարությունը, խանութներում ամեն ինչ կարելի է գտնել, կլիման էլ գերազանց է, առաջին անգամ ձմեռ այստեղ եմ տեսել: Բայց մի բան կա, ես չէի կարող պատկերացնել, որ Հայաստանում այդքան տարածված է խաբելն ու խարդախություն անելը: Մեզ Իրաքում սովորեցրել են, որ հայը չպետք է խաբի, առավել ևս իր հայրենակցին»:

   «Միշտ կասկածում էի, որ Հայաստանն այնպիսի տնտեսական աճ կունենա, որը մեզ նույնպես հնարավորություն կտա ոտքի կանգնել և ընդմիշտ Հայաստանում ապրել: Հիմա ավելի քան համոզված եմ, որ այլ տեղ չեմ կարող գնալ. սա է իմ հայրենիքը, այստեղ ես միշտ հայերեն եմ խոսում և ինձ վտանգ չի սպառնում»:

   «Երբ նոր էին եկել Հայաստան, զարմանում էինք, որ ոչ ոք մեզ հետ չէր խոսում: Մի օր էլ մեր հարևաններից մեկը բացատրեց, որ չգիտեր, որ մենք էլ էինք հայ և հայերեն գիտեինք, և որ մեր ազգանունն էլ «յան» վերջավորություն ունի: Նրա կարծիքով արաբական երկրներում հայերը մահմեդական են դառնում»:

   «Երբ առաջին անգամ գյուղ եկանք, բոլոր հարևանները հավաքվեցին մեր շուրջը: Հետո մեր հողամասը մշակեցին, քանի որ իրաքում քաղաքաբնակ էինք և գաղափար չունեինք ո՛չ հողագործության և ո՛չ էլ անասնապահության մասին: Նրանք մեզ սերմեր տվեցին և խորհուրդներ` դրանք մշակելու համար: Ընդհանրապես, երբ նրանք ինչ-որ բան են ցանում, միշտ մեզ էլ են բաժին հանում»:

   «Մեզ համար կյանքն ավելի մատչելի էր 2003-ին, սակայն հիմա դոլարը համարյա արժեք չունի: Բայց ես երջանիկ եմ, որ այստեղ բոլորը հայ են և քրիստոնյա: Այստեղ խաղաղ է, չեմ վախենւմ, թե մի օր որդուս կառևանգեն: Միայն կարոտն է խեղդում, կարոտը Իրաքում մնացած բարեկամներիս հանդեպ»:

   «Բոլոր մատները հավասար չեն. կան վատ և լավ մարդիկ: Ոմանք մեզ թուրք, պարսիկ կամ արաբ են անվանում, մյուսներն ասում են` ինչու՞ եք եկել մեր երկիր: Բայց և կան մարդիկ, որ բարի են և հյուրընկալ, մեզ սիրալիր ընդունելության են արժանացնում: Նրանք չեն սիրում մեզ հետ մտերմանալ, բայց ինչքան հասկանում եմ իրար հետ էլ շատ ջերմ հարաբերություններ չունեն»:

   «Ես իրականությունը Իրաքում պատկերացնում էի այնպես, ինչպես տեսա, բայց պետք է հասկանալ, որ ամեն ինչով հանդերձ Հայաստանը մեր հայրենիքն է: Գիտեի, որ Հայաստանում հեշտ չի լինելու, սակայն գիտեի, որ Իրաքում ստացածս կրթությունն այստեղ մի բանի կծառայի»:

   «Երևանը նման է եվրոպական քաղաքի, որտեղ ամեն ինչ շատ թանկ է: Այստեղ հնարավոր է վաստակել 150 դոլար, բայց արդյոք ես կարող եմ կերակրել իմ ընտանիքի յոթ անդամներին այդ գումարով և վճարել բնակարանիս վարձավճարը: Բացի այդ երբ մարդիկ գալիս են Հայաստան տեղեկացված չեն երկրի մասին և այնքան էլ պատրաստ չեն Հայաստանի կենսապայմաններին»:

   «Տեղացի հայերը շատ բարի են, թեպետ առաջին հայացքից նրանց խոսելաոճը կարող է կոպիտ թվալ, սակայն երբ մտերմանում ես, նրանք շատ սրտացավ են վերաբերվում: Օրինակ հարևանս, միշտ հայհոյանքով է խոսում, բայց երբ տեղը գա սիրտը կհանի քեզ կտա, ամեն ինչ կանի օգնելու համար: Քանի անգամ էլ ինձ համար պատվիրատուներ է փորձել գտնել: Ես ինձ այստեղ օտար չեմ զգում»:

   «Այստեղ պետք է տարբերակել գրագետ մարդուն անգրագետից. անգրագետները չգիտեն, որ իրաքահայն էլ հայ է, նրանք մեզ արաբ կամ պարսիկ են անվանում, իսկ ինչ վերաբերում է գրագետներին, նրանք միշտ փորձել են աջակցել մեզ` չնայած իրենք էլ դժվարություններ ունեն»:

   «Մի անգամ գործընկերներիցս մեկն ասաց, թե ինչու Հայաստան չեկա Արցախյան պատերազմի ժամանակ: Ես նրան բացատրեցի, որ ուղղակի անհնար էր, քանի որ Իրաքն արյունահեղ պատերազմի մեջ էր, արգելված էր երկրից դուրս գալը: Բանակից խուսափելու համար կախաղան էին բարձրացնում: Այստեղ, Հայաստանում մարդիկ պատկերացում չունեն, թե քանի երիտասարդ հայ երիտասարդներ են զոհվել Իրան-Իրաք և Իրաք-Քուվեյթ պատերազմների ժամանակ: Ես համոզված եմ, որ նրանք բոլորն էլ կցանկանային իրենց կյանքը զոհաբերել հանուն Ղարաբաղի, ինչպես շատ լիբանանահայեր: Ես փոքր երեխա էի այդ ժամանակ, բայց հիշում եմ, որ Իրաքի Հայոց Թեմը դրամահավաք էր կազմակերպել Ղարաբաղի համար: Ես կարծում եմ, որ Հայաստանի կառավարությունը պետք է լուսաբանի հանրությանն այդ խնդիրների շուրջ և բարձրացնի նրանց իրազեկվածության աստիճանը: Ես Հայաստան չեմ եկել որպես զբոսաշրջիկ զվարճանալու համար, ինչպես սկզբնական շրջանում կարծում էին շատ տեղացիներ. այստեղ սեփական քրտինքով եմ իմ հացը վաստակում և բախվում նույն այն խնդիրներին ինչ տեղացի հայ երիտասարդները»:

   «1915 թվականի ցեղասպանությունից հրաշքով փրկվածները, որ հաստատվեցին Արևելյան Հայաստանում վերջիվերջո կարողացան իրենց գտնել մայր հայրենիքում և ինտեգրվեցին: Ուստի և մենք էլ կվերագտնենք մեզ` անկախ ֆինանսական դժվորություններից: Բայց հույս ունեմ, որ այդ դժվարությունները շատ երկար չեն տևի»:

   «Իրաքում ապրած տարիներին միշտ երազել եմ Արարատին մոտ լինել, հիմա երազանքս իրականություն է դարձել: Մեկ օր առանց Արարատի չեմ կարող ապրել: Հայաստանում տեղացիներն ասում են, որ իրենց դուր է գալիս արևմտահայերենը, որ այն շատ գեղեցիկ է հնչում: Ինձ միշտ ոգևորում են, որ անընդհատ արևմտայերեն խոսեմ»:

2. # Araգրել է 17 Սեպտեմբեր 2008թ.-ին, ժամը 03:19

   Հայաստանի կառավարությունը պետք է զբաղվի իրաքահայերի, եւ ընդհանուր առմամբ սփյուռքահայերի, հայրենադարձվելու հարցով: Այս հարցը պետք է լինի սփյուռքի նորաստեղծ նախարարության առաջնահերթ պարտականություններից մին: Պետք է ստեղծել բոլոր հնարավոր միջոցները, նաեւ համագործակցելով սփյուռքի հետ, իրաքահայ գաղթականներին Հայաստանում եւ Արցախում վերաբնակեցնելու եւ ինտեգրելու ուղղությամբ: Միջին Արեւելքի անկայուն վիճակի պատճառով, պետք ե պատրաստ լինել տարածաշրջանի երկրներից հայ գաղթականներ ընդունելու: Չմոռանանք, որ 1946-1947 թթ. սփյուռքից մոտ 100 հազար հայ ներգաղթեց Հայաստան՝՝ մեծ ներդրում ունենալով Հայաստանի վերելքին՝ բոլոր ոլորտներում: Ներկայումս, մոտ 800-1000 իրաքահայեր ապրում են Հայաստանում իրենց հնարավոր միջոցներով եւ նրանցից մեծ մասը դիմագրավում է տնտեսական դժվարություններ աշխատանքի սակավության եւ կառավարության աջակցության միջոցների բացակայության պայմաններում: Նրանց զգալի մասը պատրաստվում է հետ վերադարնալ Իրաք դեպի անհույս ճակատագիր եւ ապագա կամ գաղթել այլ երկրներ:

   Արա Ս. Աշճյան
   Հայաստանում հաստատված իրաքահայ

3. # Stepan Sargsyanգրել է 17 Սեպտեմբեր 2008թ.-ին, ժամը 22:05

   This article discusses a topic that is highly relevant to the present and future of the Republic of Armenia (RA). The war in Iraq provided RA an opportunity to repatriate thousands of Iraqi Armenians to their ancestral homeland for a fraction of what such a repatriation program would have cost in the absence of a war. The government would not have needed to offer financial incentives and reimburse travel expenses as the prospect of physical security alone was enough to convince hundreds, even thousands of Iraqi Armenians to repatriate at their own expense. Unfortunately, the opportunity was squandered and the current repatriates consider Armenia merely as a transit country on their way to the West.

   However, I would like to focus on another message conveyed by this article. The potential Armenian repatriates are explicitly discouraged from returning to Armenia by the RA representative in Canada himself. Surely, even those who are used to the careless and often incompetent Armenian government employees and officials would find this quote shocking. It sounds even more illogical when considering the existence of various government and charitable incentive programs that financially and materially motivate people to resettle in Artsakh. In addition, I have never heard that Armenians are asked to indicate their net worth when traveling to or residing in Armenia. Incidentally, I would like to know what that financial threshold is.

   When this article was brought up to the attention of the Armenian consulate in Los Angeles, the existence of any such law or practice was strongly denied. Furthermore, references to the experience and competence of Arman Hakobyan as a diplomat were used to assure that such a statement is simply impossible. In short, the appropriate parties have been notified and are working (hopefully) to address it.

   In the meantime, the date of publication of this article places it in the same period when a string of blatantly false and intentionally malign articles targeting Armenia appeared throughout the Western press. They have been sufficiently discussed and analyzed in the commentaries of the Foreign Press Review. Here are just a few of them:

   http://artmamul.ararat-center.org/?p=39
   http://artmamul.ararat-center.org/?p=46
   http://artmamul.ararat-center.org/?p=43

   It is very likely that this is just another one of those articles aimed to discredit Armenia and its image as a democratic country at a time when Europe was busy holding hearings and discussions in PACE on the March 1st events. Some used healthy skepticism to question the existence of a concerted media campaign against Armenia. However, the patterns, similar formats, concurrent events and subsequent revelations only reinforced the suspicions of an organized attack. For example, the Sunday Times newspaper published an article revealing the activities of an American lobbying group with strong links to the Bush administration, which had not only lobbied in Washington on behalf of Azerbaijan, but listed one such media campaign aimed “to discredit the Azeri opposition candidates, allowing the government for freedom in enforcing election curfews and laws” on its advertisement brochure (see the supplement below for detail). The Georgian government’s use of a PR campaign to depict a favorable reporting of the South Ossetian war was not even done in secret. Who is to say that another such lobbying firm (still undiscovered) was not behind the above-mentioned media attack against Armenia?

   Therefore, while it is enraging that a diplomat would think of discouraging Armenian repatriation, let alone voice those thoughts during an interview, the accuracy of the quote seems highly dubious and must be treated with caution. The commentaries in the Foreign Press Review of the articles linked above provide ample evidence for such a conclusion and detail logical connections. Bias and misrepresentation is nothing new in media, including in the Western press. Let us hope that Armenian patriotism and determination to live in a free and independent Armenia is too strong to be discouraged or invalidated by the statements of one or several officials, whether or not quoted accurately.

   Supplement

   The Sunday Times published an article describing how a lobbying company called “Worldwide Strategic Partners” tried to buy influence and other favors for Azerbaijan, Kazakhstan, etc.

   Here is a list of some of those favors done for Azerbaijan:

   – Arranged for the President of Azerbaijan to visit the U.S . and meet with President Bush, a task the Azeri government had been trying for over 3 years
   – Arranged a private phone call between the Vice-President of the United States and the President of Azerbaijan, prior to the Azeri Elections in November of 2005
   – Arranged a series of meetings for the Foreign Minister of Azerbaijan during his September visit to the U.S.
   – Worked with members of the Helsinki Commission to reduce the negative language in the U.S . press release following the November Elections
   – Implemented an aggressive media campaign to discredit the Azeri opposition candidates, allowing the government for freedom in enforcing election curfews and laws.
   – Arranged several articles and speeches to be placed into the U.S . Congressional record
   – Helped create/write the Silk Road II legislation
   – Developed a series of Op-Ed’s written by influential U.S . officials to boost positive U.S. public perception about Azerbaijan including:
   I. Senator Kay Bailey Hutchison (R-TX)
   II . A. Elizabeth Jones – Former Assistant Secretary of State – Europe and Eurasia
   III. Gary Buaer – 2000 Presidential Candidate and Leader of the Christian Right

   This revelation becomes especially useful when considering 1) the successive PACE resolutions duly or unduly condemning Armenia, 2) the PACE resolution absurdly claiming that democracy in Azerbaijan cannot be restored unless Artsakh is returned to Azerbaijan (as if closing down newspapers in Baku has anything to do with Artsakh), 3) the recent string of intentionally damaging articles in the Western print media, in which Armenia is being unfairly depicted as a despotic country with a tyrannical government, 4) last October’s sudden flood of op-eds against the Armenian Genocide resolution in US newspapers. I wonder who and how much paid for these.

   Here is the link to the Sunday Times article: http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/us_and_americas/article4322719.ece
   Here is the link to the CONFIDENTIAL brochure of the lobbying company: http://extras.timesonline.co.uk/payne.pdf
   Here is the link to the follow-up article discussing the fate of the main culprit: http://www.timesonline.co.uk/tol/news/world/us_and_americas/article4364429.ece

   Stepan Sargsyan
   Contributing Correspondent (Los Angeles)
   ARARAT Center for Strategic Research

4. # Auge, kuenstliche Augen, artificial eye, eye prostheses, Ocularist, Augenprothese, glass eye, øjenproteser, okularystów, Protesi Oculariգրել է 06 Հունվար 2012թ.-ին, ժամը 01:46

   Auge, kuenstliche Augen, artificial eye, eye prostheses, Ocularist, Augenprothese, glass eye, øjenproteser, okularystów, Protesi Oculari…

   ԱՐՏՄԱՄՈՒԼԻ ՏԵՍՈՒԹՅՈՒՆ » Ցնցված ենք. Ô¿Õ¡Õ¶Õ¡Õ¤Õ¡Õ¶ մերժում Õ§ Իրաքի փախստականներին…