«Կալիֆոռնիա կուրիեր»
Աղբյուրը` (The California Courier)
Հարութ Սասունյան, հրատարակիչ (Harut Sassounian, Publisher)

Ընթերցեք բնագիրն անգլերեն

Միացյալ Նահանգների ամենահակահայ վարչակազմերից մեկի պաշտոնավարման երկարատև ու ցավալի շրջանը վերջապես մոտենում է ավարտին: Ամերիկահայերը, ամերիկացիների մեծամասնությունն ու ողջ աշխարհը կուշտ է այլևս Բուշ-Չեյնի թիմից և նրանց ռազմատենչ, նոր-պահպանողական (neo-conservative) օրակարգից:

Բուշի վարչակազմի թույլ տված կոպիտ սխալների ցանկը բավական ընդարձակ է. ներխուժում Իրաք` հիմնվելով կեղծ ու սխալ պնդումների վրա, ԱՄՆ տնտեսության վատ կառավարում` տասը տրիլիոն դոլարի հասնող ազգային պարտքով, և հայերին առնչվող առանցքային հարցերի նկատմամբ խորապես անհարգալի, վիրավորական դիրքորոշումներ:

Իր առաջին նախընտրական արշավի ժամանակ խոստանալով ճանաչել Հայոց Ցեղասպանությունը` նախագահ Բուշն այնուհետև դրժեց իր խոստումը: Փաստորեն, երբ Ներկայացուցիչների պալատը քննարկում էր Հայոց Ցեղասպանությունը հիշատակող բանաձև ընդունելու հարցը, նախագահ Բուշն, այդ գործընթացը կասեցնելու համար, անձամբ լոբբինգ արեց կոնգրեսականների շրջանում: Ավելին, նա ետ կանչեց Հայաստանում ԱՄՆ դեսպան Ջոն Էվանսին, որովհետև վերջինս քաջություն էր ունեցել ճշմարտությունն ասելու Հայոց Ցեղասպանության մասին: Չնայած հանդիպելու և այս կարևոր հարցերի շուրջ խոսելու` ամերիկայի հայկական կազմակերպությունների կրկնվող խնդրանքներին, նախագահ Բուշը հրաժարվել է ութ տարվա ընթացքում նույնիսկ մե՛կ անգամ ընդունել նրանց:

Ամերիկահայերը հստակ ընտրություն կատարելու առաջ են կանգնած. նրանք ցանկանու՞մ են նույն հակահայկական քաղաքականության շարունակությունը` հաջորդ չորս կամ ութ տարիներին Մաքքեյն-Փեյլն զույգի կողմից, թե՞ գերադասում են փոխել չարաբաստիկ վերջին ութ տարիների ընթացքն` աջակցելով Օբամա-Բայդեն զույգին` ԱՄՆ նախագահական ընտրությունների ողջ պատմության ընթացքում ամենահայամետ թիմին:

Սենատոր Օբաման, նախագահական ընտրապայքարի մեջ մտնելուց դեռ բավական ժամանակ առաջ էր իր հայտարարություններում աջակցություն արտահայտում հայկական հարցերի նկատմամբ: Նա կոչ է արել Թուրքիային` ընդունել Հայոց Ցեղասպանությունը և քննադատել է ԱՄՆ պետքարտուղարին` դեսպան էվանսին պաշտոնազրկելու համար: Սենատոր Օբաման հայտարարել է. «Հայոց Ցեղասպանությունը անհիմն պնդում, անձնական կարծիք կամ տեսակետ չէ, այլ` պատմական ծավալուն վկայություններով հաստատված փաստ: Փաստերն անհերքելի են… Որպես սենատոր, ես մեծապես աջակցում եմ Հայոց Ցեղասպանության մասին բանաձևի ընդունմանը և որպես նախագահ` ես կճանաչեմ Հայոց Ցեղասպանությունը… Ամերիկան արժանի է այնպիսի առաջնորդի, ով ճշմարտությունն է ասում Հայոց Ցեղասպանության մասին և խիստ արձագանքում բոլոր ցեղասպանություններին: Ես մտադիր եմ լինել այդ նախագահը»:
Սենատոր Օբաման նաև խոստացել է «Թուրքիայի և Ադրբեջանի կողմից» Հայաստանի շրջափակմանը վերջ դնելու ելքեր փնտրել, փորձել հասնել «Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության երկարատև ու կայուն խաղաղ կարգավորմանը, որն ընդունելի կլինի բոլոր կողմերի համար և հիմնված կլինի Ամերիկայի հիմնարար` ժողովրդավարության և ինքնորոշման սկզբունքների վրա», ընդարձակել Հայաստանի հետ «առևտուրն ու նպատակային օգնությունը» և ընդլայնել «Միացյալ Նահանգների ու Հայաստանի կառավարությունների միջև առևտրային, քաղաքական, ռազմական, զարգացման ծրագրերի ու մշակութային հարաբերությունները»:

Սենատոր Բայդենը, որն ԱՄՆ Սենատում է 1972 թվականից, հայկական հարցերին աջակցելու խնդրում շատ ավելի մեծ փորձ ու պատմություն ունի: Սենատոր Բայդենը, դեռ 1984 թվականից, Հայոց Ցեղասպանության մասին յուրաքանչյուր բանաձևի գլխավոր սատարողներից մեկն է եղել: Նա Սենատում Հայաստանի և հայերի ամենահավատարիմ ու կայուն աջակիցներից է:

Սենատոր Մաքքեյնը, մյուս կողմից, տարիներ շարունակ դեմ է հանդես եկել Կոնգրեսում Հայոց Ցեղասպանության մասին բոլոր բանաձևերին և լռություն է պահպանել Արցախյան (Ղարաբաղյան) հակամարտության, Թուրքիայի ու Ադրբեջանի կողմից Հայաստանի շրջափակման, ԱՄՆ կողմից Հայաստանին տրվող օժանդակության և հայ-ամերիկյան հարաբերությունների վերաբերյալ: Այլ կերպ ասած` սենատոր Մաքքեյնի օգտին քվեն հավանություն է նախագահ Բուշի հակահայկական քաղաքականության շարունակությանը:

Նույնիսկ եթե շատ ամերիկահայեր արդարացիորեն հոռետես են` հիասթափված նախագահի նախկին թեկնածուների խոստումներից, նրանց կարող է գոհացնել այն, որ սենատորներ Օբաման ու Բայդենը պարբերաբար ճանաչել են Հայոց Ցեղասպանության փաստը, այնինչ սենատոր Մաքքեյնը հետևողական և հզոր դիմադրություն է ցուցաբերել այդ կենսական հարցին: Եթե նախագահի թեկնածուների հայտարարությունները քաղաքական կշիռ չունեն, այդ դեպքում` ինչու՞ թուրք և ադրբեջանցի վերլուծաբանները բարկությամբ դատապարտում են սենատորներ Օբամային և Բայդենին` միաժամանակ գովասանքներ շռայլելով սենատոր Մաքքեյնի հասցեին: Եվ ինչու՞ հույներն ու կիպրոսցի հույները գոհ են Օբամայից ու Բայդենից, բայց ոչ` Մաքքեյնից ու Փեյլնից:

Ենթադրենք, որ Օմաբան և Բայդենը մտադիր են պահել Հայոց Ցեղասպանությունը ճանաչելու իրենց խոստումը. նույնիսկ այս դեպքում ամերիկահայերը հաջորդ վեց ամիսների ընթացքում չպետք է ձեռքները ծալած նստեն` սպասելով, թե ինչ կասի նախագահ Օբաման ապրիլի 24-ին: Փոխարենը, նրանք պետք է անմիջապես սկսեն պատրաստվել Թուրքիայի կառավարության ուժեղ հարձակմանը, որ վերջինս իրականացնում է Վաշինգտոնում իր կողմից բարձր վճարվող լոբբիստների աջակցությամբ: Ինչպես անցյալում` ակնկալվում է, որ Թուրքիան զանգվածային հասարակական արշավ կձեռնարկի և անընդհատ ու հսկայածավալ սպառնալիքներ կհնչեցնի Միացյալ Նահանգների դեմ` փորձելով համոզել ամերիկյան պաշտոնյաներին ու հանրության լայն շրջանակներին, թե «այժմ Հայոց Ցեղասպանությունը ճանաչելու ճիշտ ժամանա՛կը չէ»:

Թուրքական սպառնալիքները չեզոքացնելու և Հայոց Ցեղասպանության ընդունման բոլոր հնարավոր հետևանքների մասով նոր վարչակազմի մտահոգությունները ցրելու համար, ամերիկայի հայկական կազմակերպությունները պետք է Օբամա-Բայդեն թիմին իրազեկեն, որ նրանք ընդամենը վերահաստատած կլինեն այն, ինչը նախագահ Ռոնալդ Ռեյգանը ճանաչել է 1981 թվականին իր նախագահական հայտարարության մեջ:

ԱՄՆ հաջորդ նախագահի կողմից Ցեղասպանության փաստի կրկնակի հաստատումն ապահովելու պատճառներից մեկն է` կասեցնել թուրքական կառավարության` համատեղ պատմական հանձնաժողով ստեղծելու նախաձեռնությունը, որը նպատակ ունի խոչընդոտելու երրորդ երկրների կողմից Հայոց Ցեղասպանության ճանաչմանը:

Օբամա–Բայդեն զույգի հաղթանակն ակնհայտ հեռահար, խորքային ազդեցություն կունենա բազմաթիվ ազգային ու միջազգային հարցերի վրա: Օբամայի վարչակազմը ետ կկանչի ամերիկյան զորքերն Իրաքից, կկենտրոնանա Աֆղանստանում ահաբեկչության դեմ պայքարի վրա և ետ կշրջի հակա-ամերիկանիզմի աճող միտումն աշխարհում` որդեգրելով առավել նվազ առճակատման քաղաքականություն, քան Բուշը կամ Մաքքեյնը: Տասնյակ միլիարդավոր դոլարները, որ կտնտեսվեն ոչ անհրաժեշտ ռազմական գործողություններում չներգրավվելուց, ավելի լավ կիրառություն կստանան` օգտագործվելով նոր աշխատատեղերի ստեղծման, հարկերի կրճատման և Ամերիկայի ու ողջ աշխարհի համար տնտեսական բարգավաճում ապահովելու նպատակներով:

Obama-Biden: The Better Team for Armenians, the Nation, and the World

By Harut Sassounian,
Publisher, The California Courier

The long and painful tenure of one of the most anti-Armenian U.S. administrations is finally coming to an end. Armenian-Americans, along with most Americans and the rest of the world, are fed up with the Bush-Cheney team and their bellicose neo-con agenda.

The list of blunders committed by the Bush administration is very long: the invasion of Iraq based on false premises, mismanaging the U.S. economy with the national debt reaching ten trillion dollars, and taking deeply offensive positions on key Armenian issues.

After promising to acknowledge the Armenian Genocide during his first campaign, Pres. Bush failed to keep his word. In fact, when the House of Representatives was considering a commemorative resolution on the Armenian Genocide, Pres. Bush personally lobbied members of Congress to block its consideration. Furthermore, he recalled U.S. Ambassador John Evans from Armenia, simply because he had the courage to tell the truth about the Armenian Genocide. Despite repeated requests by Armenian-American organizations to meet and discuss these serious issues, Pres. Bush refused to receive them even once in eight years!

Armenian-Americans have a clear choice. Do they want more of the same anti-Armenian policies for the next four or eight years with McCain-Palin or do they prefer to change the disastrous last eight years by supporting Obama-Biden — the most pro-Armenian team in the history of U.S. Presidential elections!

Sen. Obama, long before running for the Presidency, was making supportive statements on Armenian issues. He called for Turkey’s acknowledgment of the Armenian Genocide and criticized the Secretary of State for dismissing Amb. Evans. Sen. Obama declared: “The Armenian Genocide is not an allegation, a personal opinion, or a point of view, but rather a widely documented fact supported by an overwhelming body of historical evidence. The facts are undeniable…. As a senator, I strongly support passage of the Armenian Genocide Resolution, and as President I will recognize the Armenian Genocide…. America deserves a leader who speaks truthfully about the Armenian Genocide and responds forcefully to all genocides. I intend to be that President.”

Sen. Obama also pledged to seek “an end to the Turkish and Azerbaijani blockades” of Armenia; to try to bring “a lasting and durable peace settlement of the Nagorno-Karabagh conflict that is agreeable to all parties, and based upon America’s founding commitment to the principles of democracy and self determination.”; to expand “trade and targeted aid” to Armenia; and to strengthen “commercial, political, military, developmental, and cultural relationships between the U.S. and Armenian governments.”

Sen. Biden, who has served in the U.S. Senate since 1972, has an even more extensive record of support for various Armenian causes. Sen. Biden has co-sponsored every Armenian Genocide resolution going back to 1984. He is one of the staunchest supporters of Armenia and Armenians in the Senate.
Sen. McCain, on the other hand, has opposed all congressional resolutions on the Armenian Genocide over the years and has remained silent on the Artsakh (Karabagh) conflict, Turkish and Azerbaijani blockades of Armenia, U.S. aid to Armenia, and U.S.-Armenia relations. In other words, a vote for Sen. McCain is simply a vote for the continuation of Pres. Bush’s anti-Armenian policies.
Even though most Armenian-Americans are justifiably skeptical, given their many disappointments with promises made by previous presidential candidates, they can take comfort from the fact that Senators Obama and Biden have repeatedly acknowledged the Armenian Genocide, while Sen. McCain has consistently and strongly opposed this critical issue. If statements by presidential candidates are not politically significant, why are then various Turkish and Azerbaijani analysts angrily denouncing Senators Obama and Biden, while heaping lavish praise on Sen. McCain? And why are Greeks and Greek Cypriots pleased with Obama and Biden and not McCain and Palin?

Assuming that Obama-Biden are planning to keep their promises on the Armenian Genocide, even then, Armenian-Americans must not sit on their hands for the next six months waiting to see what Pres. Obama will say on April 24. Instead, they need to immediately start preparing for the inevitable onslaught by the Turkish government with the help of its highly paid lobbyists in Washington. As in the past, Turkey is expected to unleash a massive public relations campaign and a steady barrage of threats against the United States trying to convince American officials and the public at large that “now is not the right time to acknowledge the Armenian Genocide!”

To defuse the Turkish threats and make the new administration less apprehensive about any possible consequences of acknowledging the Armenian Genocide, Armenian-American organizations should advise the Obama-Biden team that they would be simply reconfirming what Pres. Ronald Reagan recognized in his Presidential Proclamation in 1981.

One of the reasons to secure such a repeat statement from the next U.S. President is to undermine the joint historical commission that has been proposed by the Turkish government, aiming to impede third parties from acknowledging the Armenian Genocide.

The victory of the Obama-Biden ticket would obviously have a far-reaching impact on many national and international issues. The Obama administration would withdraw U.S. troops from Iraq, concentrate on fighting terrorism in Afghanistan, and reverse the growing trend of anti-Americanism around the globe by using a less confrontational approach than Bush or McCain. The tens of billions of dollars saved by staying out of unnecessary military engagements could be put to better use by helping create new jobs, reduce taxes, and bring economic prosperity to America and the world!