Jan 22 2009
Պատերազմի սպասումո՞վ
Տպել այս հոդվածը
«Վոեննո Պրոմիշլեննի Կուրիեր», 14-20 հունվարի 2009թ.
Աղբյուրը` (“Военно-промышленный курьер“)
Ռուսիմ Մամեդով (Русим Мамедов)
«Արարատ» ՌԿ-ի մեկնաբանությունները` (1) , (2) , (3)
ՌԱԶՄԱԿԱՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ ՀԱՐԱՎԱՅԻՆ ԿՈՎԿԱՍՈՒՄ 2009 ԹՎԱԿԱՆԻՆ ՀՆԱՐԱՎՈՐ ԵՆ ԼԵՌՆԱՅԻՆ ՂԱՐԱԲԱՂԻ ՀԱՄԱՐ
2008 թվականի օգոստոսին Անդրկովկասում ծավալված դրամատիկ իրադարձություններից հետո, երբ Ռուսաստանն օգնեց Հարավային Օսիային հետ մղել Վրաստանի հարձակումը, եւ ճանաչեց Աբխազիայի ու Հարավային Օսիայի անկախությունը, հետխորհրդային Հարավային Կովկասում վերսկսվեցին խոսակցությունները նոր պատերազմի սանձազերծման հնարավորության մասին։ Այս անգամ՝ Լեռնային Ղարաբաղի համար:
Թվում էր, Ռուսաստանի միջնորդությամբ, Մոսկվայում՝ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի առաջնորդներն ստորագրեցին, այսպես կոչված, Մայնդորֆյան հռչակագիրը (փաստաթուղթն ստորագրվել էր մերձմոսկովյան Մայնդորֆ նստավայրում)` պարտավորվելով ղարաբաղյան խնդիրը լուծել միջազգային սկզբունքների հիման վրա, այսինքն՝ քաղաքակիրթ եղանակներով։ Սակայն որոշ ժամանակ անց Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիեւը հայտարարեց, թե Մոսկովյան հռչակագիրը չի բացառում այդ խնդրի նաեւ ռազմական լուծման հնարավորությունը։ Այդ մտադրությունները իրապես հաստատվում են երկրի ռազմական բյուջեի աճով՝ մինչեւ 2,2 մլրդ ԱՄՆ դոլլար, այսինքն, 2006 թվի համեմատ` աճ ավելի քան երեք անգամ:
Ընդ որում, Հայաստանի քաղաքական վերնախավի մեծ մասը, եւ գրեթե ամբողջ Լեռնային Ղարաբաղը (ԼՂՀ), ուր այժմ բնակվում են միայն հայեր, համարեցին, որ Մայնդորֆյան հռչակագիրը բացառում է ԼՂՀ-ն հակամարտող կողմ ճանաչելու հնարավորությունը, եւ ուրեմն, այդ չճանաչված հանրապետության ներկայացուցիչները չեն կարողանա ողջ թափով իրագործել իրենց շահերը։ Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման Մոսկվայում հաստատված բանաձեւը հիմնված է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականության պահպանման վրա։ Շատ հայերի համար դա անընդունելի է։ Այդ ֆոնին, հայկական եւ ադրբեջանական կողմերի շփման գծում սաստկացան ռազմական բախումներն ու հրաձգությունները։ Իսկ հակամարտության կարգավորման գործընթացին միացավ Թուրքիան, որը ցանկանում է Երեւանի հետ դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատել, գործուն տնտեսական հարաբերություններ ծավալել եւ բացել սահմանները։
Ակնհայտ է, որ ղարաբաղյան խնդրի վրացական սցենար չի լինելու, քանի որ Հայաստանը փաստացի ճանաչում է Լեռնային Ղարաբաղը, իսկ Ռուսաստանը` նրա դաշնակիցը, մտադրություն չունի հարաբերությունները փչացնել Ադրբեջանի հետ` մի երկրի, որն ավելի քան հավատարմորեն եւ, գլխավորը, առայժմ կանխատեսելիորեն է վերաբերվում Մոսկվային։ Սակայն դա բոլորովին չի նշանակում, որ Բաքվի եւ Երեւանի միջեւ չեն կարող ծավալվել բացահայտ ռազմական գործողություններ։ Եւ դա հնարավոր կդառնա, եթե քաղաքական իրադրության հետագա սրում լինի ոչ միայն Ադրբեջանում, այլեւ Հայաստանում եւ չճանաչված ԼՂՀ-ում։ Այդ դեպքում հնարավոր է սցենար, երբ իրականություն դառնա Լեռնային Ղարաբաղը հակամարտության կողմ ճանաչելու մասին հայկական ընդդիմության պահանջների բավարարումը, այսինքն` նրա անկախ պետական կարգավիճակի ճանաչումը, ինչպես դա ժամանակին արեց Ռուսաստանը Աբխազիայի եւ Հարավային Օսիայի նկատմամբ։
Հայկական խորհրդարանական «Ժառանգություն» խմբակցության քարտուղար Ստեփան Սաֆարյանը պարզապես համարում է, որ «Հայաստանը պետք է հրամայաբար առաջ քաշի պայման եւ պահանջի, որ այս հակամարտությունում բանակցային կողմ ճանաչվի Լեռնային Ղարաբաղը»։ Նա համարում է, որ դա կլինի այն դեպքում, երբ ընդդիմությունը Հայաստանի խորհրդարանում մեծամասնություն կազմի։ Եւ Սաֆարյանը չի բացառում, որ «փաստորեն Լեռնային Ղարաբաղի ճանաչման համար մնացել է մեկ սցենար` եթե Ադրբեջանը հարձակվի Ղարաբաղի վրա»։ Կարճ ասած, մենք տեսնում ենք, որ Լեռնային Ղարաբաղի համար նոր պատերազմի հնարավորությունը չեն բացառում բազմաթիվ իրական քաղաքական ուժեր ինչպե՛ս Բաքվում, այնպե՛ս էլ՝ Երեւանում։
«ՎՊԿ»-ի ՏԵՂԵԿԱՆՔԸ
Ղարաբաղյան հակամարտությունը սկիզբ առավ, 1988 թվականին, առավելապես հայերով բնակեցված Լեռնային Ղարաբաղի(Ադրբեջանի Լեռնային Ղարաբաղի ինքնավար մարզում այն ժամանակ բնակվող ադրբեջանցիների թիվը 23%-ից պակաս էր)՝ Ադրբեջանի կազմից դուրս գալու մասին դիմումով։ 1991 թվականի դեկտեմբերի 10-ին Լեռնային Ղարաբաղում կայացավ հանրաքվե, ուր 99,89%-ը արտահայտվեցին հոգուտ Ադրբեջանից լիակատար անկախության: (Այն ժամանակ Ղարաբաղից փախած ադրբեջանական գրեթե ողջ բնակչությունը չէր քվեարկել)։ Դրանից հետո սկսված ռազմական լայնածավալ գործողությունները հանգեցրին Լեռնային Ղարաբաղի եւ հարակից յոթ շրջանների նկատմամբ Ադրբեջանի վերահսկողության կորստին։ 1994 թվականի մայիսի 12-ից` հակամարտության գոտում հրադադարի մասին համաձայնության ուժի մեջ մտնելուց հետո, դադարեցված են ռազմական գործողությունները, որոնց արդյունքում երկու կողմերից զոհվել են մոտավորապես 25—30 հազար մարդ, եւ մի քանի հարյուր հազար մարդ ստիպված են եղել լքել իրենց տները։
Այստեղ մի շարք հարցեր են առաջանում։ Այն է` Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ ռազմական գործողությունների սկսման դեպքում ո՞ւմ կողմը կլինի Մոսկվան։ Այդ դեպքում ի՞նչ քաղաքականություն պետք է նա վարի Հարավային Կովկասում իր շահերը պաշտպանելու համար։ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի միջեւ նոր ռազմական գործողություններին ինչպե՞ս կվերաբերեն ՆԱՏՕ-ի երկրները, ու նախ եւ առաջ՝ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգները, եւ այլն։ Մոսկվան ի՞նչ կերպ հարաբերություններ կկառուցի նրանց հետ։
Չնայած դրանց ամբողջովին վարկածային եւ սադրիչ բնույթին, այդ հարցերի պատասխանները պետք է ստացվեն արդեն հիմա, որպեսզի ԼՂՀ-ում հնարավոր ռազմական գործողությունները Մոսկվային հանկարծակիի չբերեն, եւ ամենակարեւորը՝ որպեսզի ՌԴ-ի եւ նրա դաշնակիցների ռազմա-դիվանագիտական շրջանները, եւ ռազմական ուժերը կարողանան կազմակերպել եւ անցկացնել կանխիչ միջոցառումներ։
Բոլորովին ակնհայտ է, որ հայ-ադրբեջանական ճակատում ռազմական գործողությունների վերսկսման դեպքում ՌԴ-ն իրավունք ունի պահանջել հրադադարի հաստատում եւ խաղաղ բանակցությունների սկսում։ Հազիվ թե ճիշտ լինի ռազմական օգնության ցուցաբերումը Հայաստանին (նույնիսկ քողարկված)՝ Գյումրիում տեղաբաշխված ռուսական ռազմակայանի կողմից։ Բաքվին չգրգռելու համար ռուսական զորքերը պիտի պահպանեն կոշտ չեզոքություն, ընդ որում` ՌԴ ԱԳՆ դիվանագիտական շրջանները պիտի թույլ չտան, որ ՆԱՏՕ-ն եւ Միացյալ Նահանգները խառնվեն հակամարտությանը։
Հակամարտության գոտում Մոսկվայի շահերը պաշտպանելու ամենանպաստավոր միջոցը կլինի պահանջել` ռուսական «երկնագույն սաղավարտների», ինչպես նաեւ, հնարավոր է, Ռուսաստանին հավատարիմ ԱՊՀ երկրներից՝ Ղազախստանից, Բելառուսից, Ղրղզստանից եւ Տաջիկստանից խաղաղարարների տեղակայում տարանջատման գծում, բայց ոչ մի դեպքում Եւրոպայից, ինչն էլ, հավանաբար, կլինի «հայկական լոբբիի» պահանջը։
Թվում է, թե ղարաբաղյան հակամարտության պարագայում Ռուսաստանի խաղաղարար գործունեությունը պետք է ուղղված լինի ոչ թե Երեւանին աջակցելուն, այլ հակամարտող բոլոր կողմերի շահերը հաշվի առնելուն, այդ թվում` ադրբեջանցիների, քրդերի եւ 1990-1993 թվականներին բռնությամբ Լեռնային Ղարաբաղից հեռացված այլ ժողովուրդների՝ ԼՂՀ վերադառնալու համար պայմաններ ստեղծելուն:
12 մեկնաբանություն
Российская еженедельная газета Военно-промышленный курьер (ВПК) является одной из ведущих российских военных изданий. За последний год данное издание уже несколько раз публикует весьма тенденциозные статьи о Нагорно-Карабахском конфликте, основной идеей которых является обоснование очень высокой вероятности скорого начала новой войны. (см. “Для Еревана приближается время «Ч» “ ВПК №25 (191) http://www.vpk-news.ru/article.asp?pr_sign=archive.2007.191.articles.cis_02 ; “Вероятноть новой войны растет”; ВПК №46 (212) http://www.vpk-news.ru/article.asp?pr_sign=archive.2007.212.articles.cis_01). Однако вышедшая в ВПК в первом номере 2009 статья «В ожидании войны» Русима Мамедова отличается от предыдущих статей использованием абсолютно лживых фактов и отдельных постулатов официальной пропаганды Азербайджана. Обратим внимание на основные из них:
1. В качестве «реального подтверждения» намерения Азербайджана решить Карабахскую проблему военным путем автор приводит размер военного бюджета Азербайджана на 2009 год в размере $2,2 млрд.. Отметим, что в поледние годы азербайджанская политическая и экспертная элита активно использует официальный размер своего военного бюджета (который может не соответствовать реальности) в качестве одного из основных инструментов психологического воздействия на армянскую сторону. Однако, автор статьи идет еще дальше и дает неверную цифру военного бюджета Азербайджана, завышая его в 1,5 раза. Так, военный бюджет Азербайджана в 2009 г. утвержден парламентом страны в размере 1,2 млрд. манат (см. http://www.regnum.ru/news/1088901.html), что соответствует по нынешнему курсу маната 1,485 млд.$ доллров США. При этом, бюджет Азербайджан основывается на среднегодовой цене одного барреля нефти на уровне $70, в то время как, по мнению большинства ведущих экспертов, она составит $30-45, что может привести в существенному сокращению бюджета Азербайджана, в том числе и по линии военных расходов.
2. Автор утверждает, что “формула урегулирования нагорно-карабахского конфликта, утвержденная в Москве, зиждется на основе соблюдения территориальной целостности Азербайджана”. Это утверждение не соответствует действительности, что видно из текста Майендорфской деклрации (см. полный тект http://www.regnum.ru/news/1078268.html?forprint).
3. Следующие утверждения автора – о подключении Турции к поцессу урегулирования, о ее желании установить с Арменией дипломатические отношения и открыть границу также не выдерживают критики. В частности, руководители Армении неоднократно заявляли о неприемлимости посредничества в нагорно-карабахском конфликте Турции, не признавшей Геноцид армян и оказывающей Азербайджану всяческое политичекое и военное содействие.
4. Автор завершает статью очередным наставлением России, которая, как выясняется, в случае возобновления боевых действий не должна поддерживать Армению, своего единственного стратегичекого союзника на Южном Кавказе, чтобы “не раздражать Баку”, а в своей миротворческой деятельности должна учитывать мнения всех конфликтующих сторон и создать условия для возвращения в Нагорный Карабах «азербайджанцев, курдов и других народов», при этом даже не упоминая о необходимости возвращения армянского населения Шаумяновского и Мардакерткого районов НКР, депортированных в 1991-1992 гг.
Резюмируя вышесказанное, мы приходим к выводу, что данная статья является продуктом государственной пропаганды Азербайджана и элементом информационной войны против Армении. Здесь удивляет лишь факт того, что российский “Военно-промышленный курьер” стал рупором азербайджанской пропаганды.
The “Ararat” Center (the Center) has aptly pointed out the prejudiced and “commissioned” nature of the above article. The content is littered with outright lies and clumsy misrepresentations, as shown in the Center’s commentary. In addition:
– The article attempts to indirectly accuse the Armenian side for recent cease-fire violations. The author falsely claims that the declaration signed in Maindorf is based on the territorial integrity of Azerbaijan, which is unacceptable to many Armenians, and refers to an escalation of armed clashes on the contact line in Artsakh. Such a narration and presentation of chronology intends to create an impression that Armenians escalated armed clashes, because they were unhappy with the content of the declaration. Yet, it was the Azeri reconnaissance/sabotage unit that attempted to cross the contact line and was thrown back with casualties.
– The article claims that Turkey wants to establish diplomatic and economic relations and open the border. This claim is so preposterous that there is no need to comment on it. Nobody is holding Turkey back from realizing this wish.
– Even more perplexing is the author’s qualification of Azerbaijan’s disposition toward Russia as loyal. Engaging in anti-Russian initiatives (GUAM, Nabucco pipeline), hysterical cheerleading and siding with Georgia during latter’s August war with Russia, almost a decade-long transit rights and tacit support to Chechen and other Islamist terrorists on their way to Chechnya, etc., etc. If these are the standards by which loyalty is measured, then Azerbaijan has exhibited even stronger loyalty towards Armenia.
This article does not use any novel lies from the Azerbaijani foreign ministry’s propaganda toolkit. Therefore, I would like to draw attention to the trend observed in VPK’s reporting on Armenia over the past year. As noted in the Center’s commentary, VPK is one of the premier Russian publications on military and political issues. Furthermore, it closely follows the political line of Kremlin in its reporting on various countries. Until 2008, all articles published in VPK would refer to or discuss Armenia in positive light, touting the strategic alliance between Armenia and Russia, Armenia’s truly loyal and predictable disposition towards Russia, etc. However, this ended with the ascent of Medvedev to the presidency. Since the beginning of 2008, the articles have become sharply critical, unjustifiably biased, at times completely false, such as this one. Criticism ranged from Armenia’s cooperation with NATO to its unwillingness to openly support Russia during the Georgian war. Rusim Mamedov, the author in question, has been the most consistent and overzealous basher of Armenia over the same period.
Had VPK been some marginal publication on the payroll of Azerbaijani foreign ministry, this would not arouse so much concern. But VPK directly propagates the policy of the Russian government. If the trend in VPK is not singular in nature, but rather a symptom of the comprehensive shift in the Russian state-controlled or -influenced media, then this would mean that the number of negative Russian articles in Artmamul requiring meticulous commentaries will soon increase to match that seen in Western sources.
Stepan Sargsyan
Contributing Correspondent (Los Angeles)
“Ararat” Center for Strategic Studies
2009 թ. գալստյամբ միջազգային մամուլում հաճախացել են կանխատեսումներն այն մասին, որ Հարավային Օսիայի պատերազմից հետո, տարածաշրջանում հաջորդ և մոտալուտ ռազմական գործողությունները լինելու են Լեռնային Ղարաբաղի շուրջ: Դրա համար, ըստ վերլուծաբանների, կան մի շարք ծանրակշիռ նախադրյալներ, դրանց թվում` Արցախը պատերազմով վերազավթելու Ադրբեջանի հրապարակային սպառնալիքներն ու սրընթաց սպառազինումը:
Թե աշխարհաքաղաքական էլ ի՞նչ նոր զարգացումներով են պայմանավորված ԼՂ հակամարտության շուրջ ռազմական գործողությունների հնարավոր վերսկսման մասին միջազգային մամուլում հաճախացած ահազանգող կամ նախազգուշական այս կանխատեսումները, որքանո՞վ են դրանք իրատեսական, թե ին՞չ գործողություններ է ձեռնարկում հայկական կողմը հակամարտության ռազմական զարգացումը կանխելու կամ նվազեցնելու համար, և թե ինչպե՞ս է մեր պետությունը պատրաստվում խնդրի նման հնարավոր հանգուցալուծմանը, հարցեր են, որ հայկական քաղաքական վերնախավն առայժմ թողնում է անարձագանք ու անպ ատասխան:
Արդյո՞ք այս հրապարակումներն առանձին վերլուծաբանների ու լրագրողների մասնավոր կարծիքներ են, թե միջազգային տարբեր քաղաքական շրջանակների և ուժային կենտրոնների՝ Հայաստանի դեմ հնչեցվող անուղղակի ճնշումնե՞ր, նախազգուշական սպառնալիքնե՞ր, հայ հանրության շրջանում խուճապային տրամադրություններ ներմուծելու ու պարտվողական քայլեր պարտադրելու ուժգնացած փորձե՞ր:
Ինչպիսին էլ որ լինեն այդ նպատակները, դրանք ամենևին չեն կասեցնում կամ նվազեցնում Ադրբեջանի` ԼՂ հիմնահարցը նոր պատերազմով լուծելու անթաքույց մտադրությունը, որին հայկական կողմը պարտավոր է հակազդել ու նախապատրաստվել ամենայն լրջությամբ:
Без преувелечения я скажу, что гл. редактрор “ВПК” лично является армянофобом. Несколько месяцов назад, я случайно взяль в руки некий номер “ВПК” и там наткнулся какраз таки антиармяним высказываниям этого господина. Я тогда хотел трубить об этом, но как то забыл о нем.
(В Армении на правительственном уровне предпринимают шаги укреплению информационной безопасности республики, посмотрим как будет действовать политическая элита.)
____________________________________________________________
Состоялось первое заседание группы по выработке доктрины стратегии информационной безопасности Армении (Регнум)
22 января состоялось первое заседание межведомственной рабочей группы по выработке доктрины стратегии информационной безопасности Армении под председательством секретаря Совета национальной безопасности Артура Багдасаряна. Как сообщили ИА REGNUM в пресс-службе Совбеза, Багдасарян, отметив значение обеспечения информационной безопасности страны, представил основные подходы к данному вопросу.
Разработка доктрины информационной безопасности предусмотрена доктриной национальной безопасности. Выработка доктрины будет способствовать образованию системы информационной безопасности Армении. Члены рабочей группы обменялись мнениями о структуре документа, необходимости усовершенствования законодательного поля в данной сфере, угрозах информационной безопасности Армении. Были обсуждены также организационные вопросы.
Багдасарян дал задание рабочей группе до 15 февраля представить свои представления по проекту стратегии информационной безопасности. Он отметил, что после выяснения точки зрения заинтересованных структур ………………….. в работу над выработкой документа будут вовлечены также представители СМИ и гражданского общества………………………
Полностью и безоговорочно согласен с последним комментарием.
Постоянно и безпереривно надо усилить армию, оснащать новыми вооружениями и быть готовыми к отражению и быстрой контратаке аз-на.
Я приветствую вашу точку зрения, и хочу сказать,что Армения достаточно сильна воееном составляющем, но достаточно не организованна в отношении общих ценностей, ведь посмотрев назад в нашу историю, которую мы так любим хвалить и гордиться, вплошь и рядом можем зафиксировать не дальновидность наших горе правителей, которые краткодумно вели наше государство к гибели…Не спорю были и выдающийся личности,но они были выдающими в своем отрезке времени,их действия не был направлены на спокойное и процветвющее будущее Армении…Что бы мы не говорили о Турках и о Азерах, у них получается не правду выдавать за правду и за это требовать ответа. Если его нет, то за это еще и наказывать…Пора нам понять,что история постоянно повторяется, просто персонажи дргие и подходы тоже, но горькая правда остается, нам надо в таких вопросах быть ЕДИНЫМ, как Русские…Ведь любой кавказец подтвердит,что Русак как индивидуум, из себя представляет мирно воспитанного гражданина в духе НЕ ЛЕЗЬ ПЕРВЫМ!!! А когда слышит призыв РОДИНА ЗОВЕТ,моментально превращается в благородного солдата и идет в бой а за тем и до героя рукой подать…А у нас все наоборот. В начале орем типа ДА МЫ, ДА НАША ИСТОРИЯ, БАШ АПАРАН, КАРАКИЛИСКАЯ И САРДАРАПАТСКАЯ БИТВА, ОТ МОРЕ ДО МОРЕ АЙАСТАН, вообщем дежурные мышинные выкрики в окружении котов-охотников , а когда дело доходит до сплоченности обосновывать свои выкрики, глядишь, что из крикунов остались те которые не кричали…Пора из себя вынуть ненависть к регионам и их представителям, ибо они составляют хребет нации, а не вовсе те высоко задратые носы, которые ранее сами перебрались в столицу, потомки тех же деревенских, которых они так ръяно не долюбливают… Искоренить напрочь соглашательную политику с врагами и идти в период, заблаговременно имея стратегические планы типа как у турков ВЕЛИКИЙ ТУРАН, и тогда наше будущее поколение будет воспитан в духе патриотичности, когда тотально не потриотичность будет караться строго. Каждый Армянин должен и будет знать, что такое РОДИНА, и для чего она создана. Ведь посмотрите на картину войны в Карабахе…Вроде в первые в истории с Османоидами, Армения тотально выгигравшая страна, а на деле победителю заставляют усомниться в своей победе. Не отсюда-ли не уверенность наших парней в дальнейшей целесообразности победить, рискуя самой дорогой- жизнью??? Ведь у нас нет увесистых авторитетов которые могли бы после победы, обосновывать правильность своих действии на словах, отстаивая свои интересы на разных встречах. Я глубоко уважаю тандем Армения -Россия, но не уважаю их положение вещей. С одной стороны Армения союзник России, а с другой, до того момента пока Россия не скажет: ХАРЕ БРАТЕ АРМЯНЕ, ИГРА В ЛЮБОВЬ ЗАКОНЧИЛАСЬ, ТЕПЕРЬ БУДЕТЕ ЛЮБИТЬ ТЕХ КОТОРЫХ ПОЛЮБИМ МЫ!!! И опять все заново… Вообщем я понял одно, что пока нет национально- проритетной политики у наших горе руководителей, наша с вами Родина в будущем обречена на гибель…
From the perspective of the Caucasian events, it is important to look at the picture at a more global level and with all strings attached. The Georgian plan was coordinated not with the sole decision of premature Saakisvili, but the whole NATO and USA cooperation, including of course the influential NATO member Turkey, and her ally Azerbeijan.
The general plan was to initiate operation patriotic-cleansing in Georgia, with a surprise US attack on Iran from the North, followed by a reactional confused counter attack from Iran towards the north, that will create great confusion and turmoil. Meanwhile inside Armenia a resulting pro-western puppet president would be elected, who has a known history of creating turmoil inside out (which thanks God it failed). Given such a fragile and incompetent government in Yerevan, the Azeris would initiate an organized grand attack on Artzakh using their accumulated superior technical weapons. Meanwhile, The Republicans in USA would win the 2009 election based, as usual, on paranoia of security concerns from “Terrorists??” Iran.
All these assuming that Russia is not capable to strike back and terminate this whole absurd military plan at its head. Turkey and Azerbeijan, had their own plan all along, and everyone had a Plan B of course (anyone can join this bad-boys club). Plan B for Turkey was to get back to a vigorous diplomatic plan in the case when Obama is elected in the Whitehouse. Meanwhile in Israel there was a plan to perform the last cleansing operation (while you can) before Obama assumes power.
Superpowers and countries with large military power do not favor peace. More recently, while USA has seen the rise of peace-favoring people’s power, it is not surprising to see that all final attempts to change geography suddenly got executed before they lose their opportunity.
In the next coming years, all military events will be put on freeze, and therefore, it would be a time to escalate and fill power vacuums. Azerbaijan would increase its military buildup, and Armenia will do the same of course. To counter this later reality, Turkey is attempting to prevent the Armenian buildup by proclaiming peace with her neighbor, while at the same time continuing Plan B with Azerbaijan under disguise. Plan B, of course is the old Ottoman plan, namely the elimination of all Armenian roots in Anatolia (i.e. Armenian Highland). The original grand plan A was of course much more effective to implement, but did not succeed, while plan B brings the situation to the status quo. This is indeed a status quo, since blockaded countries favor peace in the neighborhood to prosper. For example, Iran wants peace as much as possible, because currently it is surrounded by US military power (Afghanistan in the east, Iraq in the west, while in the south US naval power is the heaviest military power concentration currently in the world). Somewhat similar to Iran’s destiny, Armenians are surrounded by the east and the west. Therefore, stability and peace in the region does help Armenia to rise to power. In the next few months, we will hear military buildup escalation and their corresponding scandals between Armenia and Azerbaijan, while from Turkey, we will hear a continuous and somewhat parrotic statement that the borders will be opened, and a KGB style development to alienate the relationship between diaspora Armenians with their homeland Armenians.
It is amazing that nothing gets improved in Turkey, the old Ataturk plan is still their best option. It is therefore not very difficult for Armenians to organize a counter plan, given that the Turkish plan will never change color. Perhaps all Armenia needs now is a period of stability. This is the only prerequisite for us to build a strong Armenia.
I really don’t care about what country leaders talk and put on paper, what is more important for me is to make sure Armenian people have the required military and economical resources in the homeland and an active global diplomatic and information warfare agenda, so that at least I do not see a Google map still showing Artzakh under Azerbaijan with absolutely no word on it even being autonomous or at least disputed land. This is where Armenians around the world can make a contribution. Fight against sword with sword, and against pen with pen…
Haro
Уважаемому Заку: Я прочитал все Ваши комментарии и восхищен Вашим умом. Побольше бы таких мыслящих людей….
Уважаемому Герасу: Я очень тронут Вашей оценкой моего ума и приношу свою благодарность Вам.Я бы очень хотел,чтобы наша с Вами Родина соберала всех нас под своей навесой, для организации единого кулака, который будет как единое целое в нужный момент в нужном ключе для Родины, бить туда куда Родина укажет.Мы то поколение, которое родилось и выросло в менталитете и учении Государства-победителя,а не на доктрине Республики плакальщицы и мы должны быть востребованы Родиной а не наоборот. Сегодня, да и раньше, (это мои слова) Арменя стала ՀԱՅԱԲՈՒԾԱԿԱՆ фермой и штампует нашу с Вами соотечественников и отправляет за пределы Армении, для экономического резиденства для Армении.
Сержант Саргсян в одном из его интервью так и сказал: мы рассматриваем каждого Армянина за пределами Армении как Экономического резидента Республики Армения…Ну чем не доказательство моей правоты? Наши политики настолько твердолобы, что не воспользовались вакуумом Турции с Израелем и не предприняли даже никакого телодвижения в сторону Израиля. Нам от Израиля есть чему научиться и я глубоко уважаю эту на самом деле выдающуюся нацию… Всего-то этому государству 61 год но подломили под себя весь мир и почему-то с нами нет даже дип. отношении. Но почему? А как нам не хватает их сплоченности, как не хватает их ума, как не хватает их дальновидности и как не хватает их мощи государственного мышления. А у нас сплошные князья Бархудары, куда ни плюнь, в одного предателя поподешь. Армения в нынешнем виде обречена!!! Или Спюрк, как идеолог и наиболее пострадавший слой нации от геноцида,возьмет в свои руки управление арменией наберая и отправляя руководящий менеджмент в Армению из зарубежа, вплоть до самого последнего министра, сплошных айренадардзев, которые не знают ,что такое коорупция, не осуществят мониторинг за деньгами, поступающими из за пределов Армении в Армению, не осностят нашу армию самой современной техникой, не будет унас ГОРДОСТИ НАЗВАТЬСЯ АРМЯНИНОМ!!!
в одном месте Армению написал с маленькой буквы и не уследил, за что приношу всем свои извинения
… [Trackback]…
[…] There you will find 79044 more Infos: artmamul.ararat-center.org/?p=135 […]…